انواع دیسک آنتی بیوگرام

آنتی‌بیوگرام (Antibiogram) یک آزمایش است که برای تعیین حساسیت یا مقاومت باکتری‌ها نسبت به آنتی‌بیوتیک‌های مختلف انجام می‌شود. این آزمایش به پزشکان کمک می‌کند تا بهترین آنتی‌بیوتیک برای درمان عفونت را انتخاب کنند. یکی از روش‌های رایج انجام آنتی‌بیوگرام، استفاده از دیسک‌های آنتی‌بیوتیکی است. انواع مختلفی از دیسک‌های آنتی‌بیوتیکی وجود دارد که هر کدام حاوی مقدار مشخصی از یک آنتی‌بیوتیک خاص هستند. برخی از مهم‌ترین دیسک‌های آنتی‌بیوتیکی عبارتند از:

1. دیسک پنی‌سیلین (Penicillin Disk): برای بررسی حساسیت باکتری‌ها به پنی‌سیلین استفاده می‌شود.

2. دیسک آموکسی‌سیلین (Amoxicillin Disk): برای بررسی حساسیت به آموکسی‌سیلین به کار می‌رود.

3. دیسک سفالوسپورین‌ها (Cephalosporins Disk): مانند دیسک سفالکسین (Cephalexin)، سفازولین (Cefazolin)، سفوتاکسیم (Cefotaxime) و سفپودوکسیم (Cefpodoxime).

4. دیسک کینولون‌ها (Quinolones Disk): مانند دیسک سیپروفلوکساسین (Ciprofloxacin) و لووفلوکساسین (Levofloxacin).

5. دیسک تتراسایکلین (Tetracycline Disk): برای بررسی حساسیت به تتراسایکلین استفاده می‌شود.

6. دیسک آمینوگلیکوزیدها (Aminoglycosides Disk): مانند دیسک جنتامایسین (Gentamicin) و آمیکاسین (Amikacin).

7. دیسک ماکرولیدها (Macrolides Disk): مانند دیسک اریترومایسین (Erythromycin) و آزیترومایسین (Azithromycin).

8. دیسک کارباپنم‌ها (Carbapenems Disk): مانند دیسک ایمی‌پنم (Imipenem) و مروپنم (Meropenem).

9. دیسک گلیکوپپتیدها (Glycopeptides Disk): مانند دیسک وانکومایسین (Vancomycin).

برای انجام تست آنتی‌بیوگرام، یک محیط کشت باکتریایی آماده می‌شود و دیسک‌های آنتی‌بیوتیکی بر روی آن قرار می‌گیرند. بعد از انکوباسیون، منطقه‌های عدم رشد (Zones of Inhibition) اطراف دیسک‌ها مشاهده و اندازه‌گیری می‌شود. اندازه این مناطق نشان‌دهنده میزان حساسیت باکتری به آنتی‌بیوتیک مورد نظر است.